Adelheid Roosen
foto Adelheid Roosen: Bonnita Postma ‘Geef jouw hand, ik neem je in mijn wereld.’ uit: Wijksafari, Utrecht-Overvecht, 2018 Als puber keek ik huizenhoog op tegen theatermaker Adelheid Roosen. En dat doe ik nog. Nu om andere redenen dan toen. Ze was ongeveer tien jaar ouder dan ik (nog steeds trouwens) en deed alles waarvan ik droomde maar bij voorbaat wist dat ik het nooit zou durven. Ik herkende me in haar behoefte aan vrijheid en in haar eigenzinnige denkbeelden, maar de extraverte lef waarmee ze die de wereld in slingerde ontbrak me, zeker als jongvolwassene. Net als zij gebruikte ik rode lippenstift waarmee ik in mijn geval zelfbewustzijn veinsde. Jarenlang heb ik me erachter verscholen, totdat ik zonder kon. Ik herinner me dat ik destijds in een interview las dat Roosen een vriendje, met wie de relatie op een vervelende manier was geëindigd, zijn vet had gegeven door op zekere dag met een ladder of hoogwerker – ik weet het niet meer precies – de gevel van diens appartement te bestijgen. Om de gevel vervolgens …