Dit verhaal gaat over Hendrik van wie ik houd zonder hem gekend te hebben. Bijna honderd jaar na zijn geboorte zag ik, net als hij, in Utrecht het levenslicht. Vandaag denk ik aan hem terwijl ik op Youtube luister naar de lievelingsmuziek van Hendrik van Overeem, mijn overgrootvader, en bekijk ik zijn huis op Funda. Dat kan, mits je weet waar je voorouders graag naar luisterden en wat hun adres was. Op mijn computerscherm bewonder ik de fraaie voordeur waar hij dagelijks de sleutel in het slot stak, bestudeer ik de nokbalken van de zolder waar ooit zijn werkbank stond. Hij maakte er na zijn pensionering fantasievol speelgoed voor zijn kleinkinderen: houten draaimolens, poppenledikanten, treinstations, naaidoosjes, daadwerkelijk functionerende weerhuisjes en meer. Ik kijk zomaar rond in zijn keuken en neem de raampartij in me op van waaruit hij op zondagmiddagen de Obrechtstraat in moet hebben getuurd. Hedendaagse meubels en keukenapparaten verraden echter dat het foto’s van nu zijn. Pas wanneer ik de muziek beluister die hij mooi vond, sta ik rechtstreeks in verbinding met hem. …