Het duurde lang voordat ik kon fietsen. En daarna nog een poos voordat ik het ook echt durfde. Maar ik werd beloond want er wachtte mij fietsverlangen – voor altijd. Zes jaar oud zijn we, laverend door een niet al te brede Utrechtse stadsstraat met ons tegemoetkomende auto’s. Mijn roodharige vriendinnetje fietst vlak achter me. Even oud maar jaren verder in haar ontwikkeling coacht ze mij. Als ik nog maar net en weifelend kan fietsen, gaat zij al hoog en breed alleen op de fiets naar het park. “Auto’s letten ook wel op, hoor!”, roept ze me bemoedigend toe. Het is de eerste week dat ik mag fietsen op straat en we gaan samen een blokje om. Mijn hardnekkige geloof dat je op twee wielen wel moet omvallen heb ik dan nog maar amper achter me gelaten. “Auto’s letten ook wel op, hoor!” Vaart maken bleek de truc. Het opstappen en vanuit stilstand in beweging komen kreeg ik na weken oefenen pas onder de knie. Eerst een stukje steppen met één voet op een pedaal …