“Als je er nog niet zou zijn geweest, was ik wel even gaan slapen in de auto” […]
[…] zegt illustrator Kaatje Vermeire (Gent, 1981) als ze om 08.05 uur opbelt naar het museum en ik tot haar verrassing al aanneem. We hebben die dag om 09.00 uur afgesproken om tekeningen te selecteren voor haar mini-tentoonstelling, gelieerd aan de grote tentoonstelling ‘Monet – Tuinen van verbeelding’ (t/m 2 februari 2020 ). Een autorit vanuit Wetteren bij Gent, waar Vermeire woont en werkt, heeft ze dan al achter de rug.
Kunstmuseum Den Haag toont t/m 2 februari 2020 een keuze uit Kaatje Vermeire’s illustraties voor het nieuwe kinderkunstboek In de tuin van Monet dat in samenwerking met uitgeverij Leopold is verschenen. Met een nonchalant ingepakte, overvolle map vol tekeningen lopen we vanuit de hal naar de studiezaal. Na een kopje kantoorkoffie spreiden we ze daar uit op de Berlagetafels om ze eerst goed te bekijken. Er is zoveel dat we ook de vloer gebruiken.
“Ik heb alles maar meegenomen”, zegt Vermeire bijna verontschuldigend, “Maar er zijn ook dingen bij die niet goed zijn.” Dat laatste zal ik die middag vaker horen, terwijl de ene meeslepende illustratie na de andere interessante schets de revue passeert. Een uitgebreid palet aan technieken en materialen heeft Vermeire gebruikt voor haar in meerdere opzichten gelaagde werken: monoprint, droge naald ets, gecombineerd met inkt en acrylverf. Talloze studies en schetsen, klein en groot, zijn hier aan voorafgegaan. Een bezoek aan de tuinen van Monet in Giverny in mei van dit jaar, samen met haar ouders, redacteur Ria Turkenburg van uitgeverij Leopold en mij, vormde het startpunt van het intensieve werkproces waarvoor zij zich een paar maanden losmaakte van haar (brood)baan.
We trekken met een stapel werken naar het kabinet waar straks haar mini-tentoonstelling te zien zal zijn. Maar niet voordat ze een klein door haar geëtst en ingekleurd portret van Monet nog even bijwerkt aan mijn bureau met een ultra scherp geslepen kleurpotlood. “Zo, nou kijkt hij écht naar de Japanse prent van het bruggetje, de stand van de ogen was nog niet goed.”
Dat is tekenend voor Kaatje Vermeire: niet snel tevreden met eigen kunnen, uiteindelijk wél precies wetend wat goed is en zich ook verlatend op adviezen van intimi als oud-docente grafiek & illustratie Anne-Mie Decock, journalist Katrien Steyaert, auteur Paul de Moor en de internationaal bekende illustrator Carll Cneut die dit bijzondere Belgische talent sinds jaren aanmoedigen in haar ontwikkeling.
Het is na koffie en een taartje in de tuinzaal inmiddels over tienen geworden en het museum is open. Bezoekers voegen zich nieuwsgierig bij ons in het kabinet om mee te kijken en te luistervinken. We maken groepen werken op de grond; we schuiven en overleggen net zo lang totdat het goed is. Daarna gaat alles naar het depot van het Prentenkabinet en zal onze encadreur de dag erna aan het werk gaan om alles zo in te lijsten als we bedachten.
“Ik gebruikte acrylverf, droge naald etstechniek en monotype. Bepaalde figuren werden geëtst en onder de pers gedraaid op een geschilderde achtergrond. Sommige achtergronden werden geschilderd op een plaat met ets-inkt. Die geschilderde platen drukte ik dan af op papier (waardoor de inkt – die aanvoelt als verf – werd ‘geplet’, dat zie je ook op de platen – vooral naar het einde toe). Die techniek liet ook toe dat ik meerdere versies kon afdrukken van hetzelfde (met andere gradaties), waarop ik dan ook weer verder kon experimenteren om er uiteindelijk het beste uit te selecteren.”
Kaatje Vermeire
Laten we vooral genieten van haar (voorlopig) laatste prentenboek ‘In de tuin van Monet’. Hierna zullen we geduld moeten betrachten. Monet was een absolute droomopdracht vindt Vermeire en voor haar is het moment gekomen om een pas op de plaats te maken. Kaatje Vermeire is van plan om voor een poosje geen boekopdrachten aan te nemen. Door ruimte te creëren wil zij ondervinden waarheen haar artisticiteit haar leidt.
Ook droomt ze van op reis met ‘haar Tom’ en nu eindelijk eens “chauffage” (in zachtmoedig Vlaams) in haar atelier. Want dat ontbreekt grotendeels in het romantische, bepaald niet op de 21ste eeuw aangesloten, oude herenhuis in Wetteren dat zij en haar partner sinds elf jaar bewonen. Stel je voor, tekenen, schilderen en etsen in een onverwarmd atelier – en dat elf herfsten, elf winters en elf kille lentes lang. Kaatje Vermeire deed het en hoe!
opening tentoonstelling Monet – Tuinen van verbeelding, Kunstmuseum Den Haag, 11 oktober 2019
foto’s Ricardo Burgzorg
Gerelateerde berichten:
Powered by Contextual Related Posts